Eind januari begin februari denk ik elk jaar aan de zondagmorgen van 1 februari 1953. Ik was bijna 18 jaar en speelde in het eerste elftal van de V.V. Muntendam. Wij waren toen ingedeeld bij district Noord-Oost van de 1e klasse KNVB, samen met Veendam, Velocitas, PEC Zwolle, AGOVV Apeldoorn, VV Emmen en anderen.
Om 10.00 uur stond de spelersbus klaar bij ons clubhuis, hotel-café De Munte voor vertrek naar Emmen. Er waaide een zeer harde stormachtige wind, de meeste spelers en begeleiders zaten al in de bus. Het wachten was op een telefoontje vanuit Emmen; gaat de wedstrijd door of wordt hij afgelast? Met zo’n harde wind kun je toch niet voetballen?
Binnen in het café belde onze voorzitter Okko van der Wijk met de clubleiding van Emmen. Na zeker een kwartier kwam Okko met de mededeling; “de wedstrijd gaat door, het veld is droog en de wind in Emmen valt mee!”
Op weg naar Emmen stormde het nog steeds; de oude bus van de firma Far Away uit Veendam kreunde en kraakte en had moeite om tegen de zware zuidwester storm in te komen.
Ongeveer bij Drouwenerzand riep onze vaste chauffeur Elzo; “Jongens stil eens even”, hij luisterde naar de krakende autoradio in de bus. “Er is afgelopen nacht in Zeeland en Zuidholland en vreselijke overstroming geweest!!”.
De omvang was nog niet geheel duidelijk, maar door de reporter werd gesproken van een “stormvloedramp”. Alle militairen die met verlof waren moesten zich zo snel mogelijk melden bij hun kazerne.
Wij hadden twee militairen in ons elftal, maar die wilden eerst voetballen en dan wel melden. Wij dachten toen nog dat het allemaal wel mee zou vallen. In Emmen aangekomen bleek dat men daar ook geen idee had hoe erg het was. De wind was nog hard maar er werd gevoetbald.
Wij speelden eerst tegen de wind in, ik was midvoor en deed twee pogingen om op het doel te schieten; het was lachwekkend om te zien, de bal belandde niet bij het doel maar met een grote boog zeker 10 meter achter mij!
We konden het tot de rust op 0-0 houden door met man en macht te verdedigen. In de rust werd het meer en meer duidelijk hoe erg het was in Zeeland.
We hebben de wedstrijd na de rust uitgespeeld. Met de wind in de rug kon ik één doelpunt scoren, de bal vloog als een kanonskogel in het doel van Emmen. We wonnen met 0-1, zetten de twee militairen bij het station af en gingen gedeprimeerd naar huis, toen de ramp in volle omvang via de radio duidelijk werd. Men sprak toen al van honderden
slachtoffers!
Vanaf mijn 9e tot mijn 39ste heb ik zeker 1000 wedstrijden in alle elftallen van de V.V. Muntendam gespeeld, ik ben nu bij-na 78 jaar, deze wedstrijd in Emmen is de enige waarvan ik mij het verloop herinner!
De watersnoodramp eiste ongeveer 1500 slachtoffers en was de aanzet tot de uitvoering van de Deltawerken met enorme sluizen die bij een stormvloed dicht gezet kunnen worden om de Zeeuwen te beschermen.

Bé Hooijer.