Elk jaar doen wij het weer, dit herdenken. Toch voelt het  steeds weer anders, want door de dingen die in de wereld gebeuren is ons voelen en denken veranderd. Zo vredig als ons land anno 2012 toch is, zo afschuwelijk zijn de beelden die wij, ook anno 2012 binnenkrijgen over het geweld dat elders in de wereld woedt.
 
Wij maken ons in ons eigen land zorgen over luxe zaken zoals coma zuipende pubers en niet op tijd rijdende treinen als er veel sneeuw ligt. Als wij ons hier over druk maken, hebben wij het echt heel goed in deze wereld. Heel anders was dit in de oorlogsjaren, de tijd waarin je steeds op je hoede moest zijn voor wat jij of je kinderen vertelden. Wie kon je wel of niet vertrouwen. Wie durfde je te helpen, wie zou je verraden? Om onze jeugd iets te laten zien en voelen over de oorlogstijd en het contrast te beseffen met ons huidige leven, zijn achttien schoolkinderen van groep acht van de Inspecteur Amerikaschool uit Noordbroek met begeleidende ouders, juf en meesters afgelopen donderdag 26 april op bezoek geweest in het herinneringscentrum Westerbork. Van te voren was er op school al druk over gepraat, waren verhalen verteld en beelden getoond. Toch was het een hele ervaring om in het museum de echte beelden te zien tijdens een speurtocht door het leven in dit kamp. Je te verdiepen in het leven van Joodse medeburgers tijdens deze oorlogsjaren. Te beseffen dat zij, tegen hun wil weggerukt van huis en haard, moesten leven in overvolle barakken. Hun bezittingen alleen maar bestaande uit wat in een kleine koffer mee had gekund toen ze opgehaald werden.  Leven in die afgelegen plek in Noord Drenthe, omsloten door prikkeldraad omheining met wachttorens. Verteerd door de continue angst voor die dag dat het jouw beurt was om met die ene lange trein die elke dinsdag vertrok, naar onbekende bestemming in het oosten weggevoerd te worden.
Naar daar waarvan nooit meer een teken van leven leek terug te komen.
De kinderen van groep acht en hun begeleiders bleken onvermoeibare wandelaars bij de forse voettocht naar de restanten van het kamp Westerbork. Aan het symbolische eind van de spoorrails werd een verhaal verteld over wat daar gebeurde op die stille plek, het dorp achter de slagboom, ver verwijderd van de  bewoonde wereld. Ook werd heel even de vergelijking gemaakt met die andere stille plekken zoals Ter Apel, waar ook nu nog mensen verblijven achter een slagboom, in grote onzekerheid over hun toekomst. Ook niet meer bezittend dan een koffertje met wat spullen. Met  heel veel indrukken is iedereen weer veilig richting Noordbroek gebracht door de busjes van Garage Wolthof.
De herdenking van de vierde mei heeft toch een andere kleur gekregen.