Er zweven voortdurend vragen door mijn hoofd, die niet weggaan. Het is net een wijsje dat je ’s morgens vroeg op de radio hoort en tot vervelens toe in je hoofd blijft rondzingen. Zo vergaat het mij met mijn vragen over Willem van der Werf, de nieuwe kandidaat wethouder van de PvdA.
Willem van der Werf. Alles wat ik van hem weet, is zo vaag, zo nietszeggend, zo smoelloos, dat ik niet weet wat ik ervan denken moet.
Dat zit dwars.
De fractie schuift Willem van der Werf naar voren. Hij is de nieuwe kandidaat wethouder.
Maar waarvoor?
Niet voor ruimtelijke ordening, want daar weet hij niets vanaf.
Niet voor transport, want daar heeft de gemeente niet zoveel mee te maken.
Niet voor sociale zaken, want dat wil de fractie niet.
Niet voor financiën, want dat hoort bij de burgemeester.
Niet voor onderwijs, want dat is nauwelijks een portefeuille.
Niet voor veiligheid, want dat hoort bij de burgemeester.
Niet voor economische zaken, want dat hoort bij ruimtelijke ordening.
Niet voor personeelszaken, want dat is nauwelijks een portefeuille.
Niet voor de WMO, want dat wil Groen Links.
Waarvoor dan wel? Ik kan er met de beste wil van de wereld niet opkomen. En dan beginnen de vragen opnieuw: waarom Willem van der Werf? Waarom heeft de fractie hem naar voren geschoven? Waarom hebben ze de leden niet geraadpleegd? Waarom hebben ze Jan Velthuis niet gevraagd? Waarom blijft het zo lang zo dodelijk stil? Waarom Willem van der Werf? Welke portefeuille? Waarom Willem van der Werf? Het houdt maar niet op. Ik word er gek van. Dan nog liever een kinderversje in mijn hoofd:
Zeg Roodwerfje waar ga je henen?
Zo alleen? In het bos?
In het bos zijn de boze wolven, in het bos …

De Vrije Wolf