De tweede voordracht die dit jaar georganiseerd wordt door de Protestantse Gemeente in Zuidbroek zal hopelijk net zo interessant worden als de eerste op 9 oktober jl. Het onderwerp is in elk geval uitdagend genoeg: Geloof en politiek: bondgenoten! De lezing is op dinsdagavond 11 november in de Kerkhörn. Er wordt vaak geroepen “er mag geen politiek op de kansel” en tegelijkertijd moet er wel gebeden worden “Uw Koninkrijk kome”. Er bestaat bij veel kerkmensen het gevoel dat het in de kerkdienst met nadruk om een bemoedigend woord voor ons persoonlijk leven moet gaan.
Bezoeken ex-gelovigen een kerkdienst, dan bedenken zij vaak niet dat in de kerk het ‘oude meubilair’ aan bijbellezingen en liederen, aan liturgische vormgevingen en gewoontes en ook de geloofsvragen inmiddels met de tijd veranderd zijn. Gaat het om ons persoonlijk leven, dan moeten we bedenken dat dat leven wel is ingebed in grotere verbanden: we bestaan niet op ons zelf als losse individuen. Iedereen maakt deel uit van een lokale gemeenschap, leeft in een maatschappij met haar eigen regels, wetten en voorschriften en ook met haar eigen problemen. Een overheid moet bijvoorbeeld alle burgers gelijk behandelen; sociale gerechtigheid geheten. De kerk moet er over spreken dat het Koninkrijk van God het hele sociale leven bestrijkt en dus niet beperkt is tot de kerkgemeenschap. Dus in het maatschappelijk leven spreekt die kerk ook de overheid daarop aan. De staat heeft eveneens een functie in het Koninkrijk van God. Tegelijkertijd heeft de kerk krachtig op te komen voor een liefdevolle omgang met, een zorgzame aandacht voor en een zinvolle levensvervulling met elkaar. De kerk is geen verlengstuk van de overheid, evenmin omgekeerd. Daarom verzaakt de kerk haar plicht als zij de overheid niet aanspreekt over recht en gelijkheid. Ze moet zich echter ook laten gezeggen door stemmen in de samenleving en het niet altijd beter willen weten. Misschien spreekt daar God juist ook wel tot ons.