Even terug naar vroeger...(1)

“Hoe ver moet je gaan...” is een regel uit een bekend liedje van Jenny Arean en Frans Halsema. Hoe ver? Nou laten we zeggen de jaren '50 – '60 van de vorige eeuw. Vorige eeuw, wat klinkt dat toch ontzettend lang geleden. Weet u nog de uitspraken van die “zwevende personen” die voorspelden dat er van alles mis zou gaan bij de start naar het nieuwe millennium? Computers zouden spontaan uitvallen over de hele wereld en van dat gedoe meer. Intussen weten we beter: er gebeurde niets. Maar even naar de jaren die ik hierboven noemde. Weet u zo uit uw blote hoofd een aantal spelletjes op te noemen die kinderen vandaag de dag op straat doen? Ik zie niet zoveel spelletjes meer op straat, wel thuis lekker priegelen op hun iPhone, ja de jeugd zit al heel jong op de digitale snelweg. Die weten alles van die toestellen, ik ben er dan ook geen held op....
Een halve eeuw geleden ging je nog iemand in het dorp vragen of je daar even mocht bellen, want de aansluitingen waren nog mondjesmaat. De telefoon hing meestal in de gang aan de muur en voorzien van een draaischijf. Daar heb je vandaag de dag niks meer aan, want bij een keuzemenu moet je “drukken”. Ik dwaal af, we gaan naar de spelletjes van vroeger.
Was er een onderscheid tussen de spelletjes van de meiden en de jongens? Ja jongens voetbalden graag, meisjes gingen “bogedraaien”, “in spin de boog gaat in” enz. Soms was er wel eens een jongen die ook even wilde draaien, maar alleen als z'n vrienden niet in de buurt waren.
Maar liever gingen ze in het voorjaar “kikkerdril” vangen of salamandertjes. In de winter keken we toe hoe de boys gingen “schoaltjelopen” op het ijs, dat vaak te dun was om ze te houden en je met natte voeten thuiskwam. En moeder maar mopperen: “Doe rötjong, mörgen bist zaik.”
Met hoeveel ballen kon u tegen de muur kaatsen? Ik was jaloers op iemand die met 4 ballen kon kaatsen. Knikkeren langs de straatgoot of een knikkerkuiltje maken in het zand en de “klaikloetjes” er met een gebogen wijsvinger (proberen) er in te mikken. Aan het eind van de sessie was het vel bijna van de vinger geschuurd. Zo'n mooie gekleurde stuiter kon je alleen maar winnen en daar was je zuinig op. Dan het bokspringen over een rij bokken. Kop onder de kont van de voorganger en dan proberen al springend vanaf de laatste bij de eerste aan te komen. Bingo wanneer je het haalde!
Wat ook erg in trek bij de meiden was het hinkelspel. Kent u het patroon van blokken nog uit uw hoofd? Ik kan het zo nog uittekenen. “Hoelehoepen” was ook ineens een rage! Wie het langs kon volhouden om die grote ronde ( meestal van PVC buis) hoepel om z'n heupen draaiende te houden. Iedereen had dan ook slanke heupen! Nou iedereen....
Wat me ook te binnen schiet en dat heeft even niets met die spelletjes te maken, maar wel met die periode, was de schoolfoto! Zwart-wit op briefkaartmodel. Laatst vond ik er nog eentje.
Zat je daar zedig naar de fotograaf te kijken met een kroontjespen in de hand en een schriftje voor je. Waarom liepen wij meiden toch met zo'n belachelijke slappe strik in ons haar? Welke modekoning had dat bedacht! Op menig schoolfoto uit de jaren '50 hebben meiden zo'n reep gekleurd lint in het haar. Je kon precies zien wiens moeder niet zuinig met “stiezel” was geweest, die strik stond fier boven op het hoofd, maar bij de meeste hing het ding aan het eind van de week op half zeven. Daarna ging de meute naar buiten om een klassenfoto te maken, kleintjes vooraan en de groten achteraan en je bofte als de juf of meester naast je stond. Op mijn oude klassenfoto staat de dochter van de burgemeester naast de hoofdmeester, ja zij wel....lekker belangrijk.
Even terug naar vandaag de dag want techniek staat geen seconde stil: je kunt nu op school kiezen tussen een foto of een 3D poppetje van jezelf!
Kost wel even € 50 maar dan heb je ook wat, een “mini-me” zoals de Engelsen het noemen.
Leuk? Ja maar volgend jaar ben je weer een paar centimeter gegroeid tot dat je een “maxi-me” bent.
Net als het leren uit boeken worden steeds meer iPads gebruikt om de jeugd de wetenschap bij te brengen, lang leve de modernisering. Geen stuk papier meer in je hand. Raar hoor!
Ach en dan die lieve boekjes van Ot en Sien en Aap-Noot-Mies waar wij het leesonderwijs uit kregen waren toch ook best leuk, zo niet veel leuker. Ik heb ze nog allemaal...Wat een heerlijke nostalgie!

JP