Onvermijdelijk komt dan de dag dat het laatste lagere schooljaar aanbreekt.
Na vijf redelijk mooie jaren bij diverse lieve juffen en aardige meesters doorgebracht te hebben mag je dan de 6e klas onderwijs genieten van de hoofdmeester.
Velen zaten zich er in de 5e klas al te stuiteren van opwinding: volgend jaar eindelijk naar de hoofdmeester hiep hoi! Aanstellers....
Ik niet... nee echt niet! Ik zag er als een berg tegenop en dat heb ik ooit alleen aan mijn beste vriendin toevertrouwd (die er overigens niets van begreep...) en dus schrijf ik het nu eindelijk maar eens op. Moet er toch eens uit niet?
Hoe dat zo gekomen is? Jarenlang liepen we met een groepje kinderen uit de straat richting school. Tot op een dag een paar zo liepen te treuzelen en ik al helemaal gestrest was om vooral niet te laat te komen, toch liep het er op uit!
En daar stonden we met een man (lees: kind) of vier voor dat dichte ijzeren hek, ik kon wel janken, want dat was me nog nooit overkomen.
Meester zag ons staan, want diens klas lag tegenover de ingang van het schoolplein, slag in de rug, boze blik en we werden één voor één bij het nekvel gegrepen en voor zijn klas geslingerd, met het gezicht naar dat zwarte bord. Hoe vernederend! Ik voel nog die knijpende vingers.
Vanaf die tijd moest ik die man niet, dus die hele 6e klas kon me gestolen worden, maar ja, je zal toch dat jaartje door moeten komen.
Ik had me voorgenomen m'n stinkende best te doen, zo weinig mogelijk onvoldoendes halen vooral heel netjes schrijven want daar was ie op gesteld. Hij zou zo weinig mogelijk last van me hebben.
De indeling van de klas haal ik me zo weer voor de geest wie waar zat.
De voorste plaatsen van de rijen 2 persoonsbankjes werden ‘bevolkt’ door kinderen van ouders ‘wat een beetje meer was’, denk aan die van de burgemeester, dierenarts, ondernemers etc. en er werd meer aandacht aan besteed.
Waar ik zat? Op de allerlaatste bank, zowat met de rug tegen de muur. Een heel veilig plekje dus.
Taal vond ik een mooi vak en had altijd voldoendes op een dictee, maar o wee wanneer we “zinnen moesten knippen”, dus lidwoord, onderwerp, werkwoord etc. apart benoemen.
(Ja nu weet ik het allemaal wel!) maar toen bakte ik er op één of andere manier niets van en ja dat waren dan de enige onvoldoendes, maar wel een stempeltje voor netjes schrijven......
Nooit werd gevraagd waarom je er zo'n moeite mee had, net als mijn buurman in de andere rij (achterste bank), die wekelijks niet meer dan een 1- of 2- haalde voor taal.
Heel soms een 3-, maar dan had ik hem stiekem even geholpen. Hoe oud zou hij toen al geweest zijn, want ik had nooit eerder bij hem in de klas gezeten.
Kent u nog de kledingvoorschriften voor meisjes in de jaren 50? In de winter droeg je onder de rok een lange broek, maar die ging uit wanneer je de klas binnenging, maar wanneer we op een ijskoude winterochtend die achterlijke gymoefeningen op het schoolplein moesten doen deed je die lange broek natuurlijk aan.
Gevolg: je stapte steeds op je rok, wanneer je achterwaarts op handen en voeten moest lopen.
Welke gek bedenkt zulke idiote oefeningen. Oh wat had ik een hekel aan dat stomme gedoe, dat noem ik geen gym! Moeders boos, want je had de rokzoom helemaal kapotgetrapt....
Of ie zelf die oefeningen ook deed? Wat denkt u? Nee dus!!
Heb je nu niets positiefs ervaren in die laatste schooljaar zult u denken, jawel, de laatste schooldag.... nee flauw, maar de jaarlijkse sportdag was echt leuk en je kon er ook nog diploma's mee winnen. Laatst vond ik de mijne nog, het was voor een heel eind balgooien....
Maar ja, je bent nog maar 12 jaar en dus zouden er nog wat jaartjes op de ULO moeten volgen.
Dat ik het niet helemaal heb afgemaakt is geen schande, want ik heb in de vele jaren die volgden heel veel bijgeleerd en heb tot aan m'n pensioen een paar prachtige banen gehad.
Kwam het toch nog goed met dat kind....... maar wat had ik graag die 6e klas anders ervaren.

JP