Ingezonden: “Lisa kom maar meid, we gaan deze kamer in, dan gaan we kijken hoeveel jij al kunt”, Lisa loopt stralend mee, met 2 piepkleine staartjes op haar hoofd; ze is 6 jaar en moet ‘de onderzoeken’ doen, om te kunnen concluderen waarom ze zo’n achterstand heeft en bijna niet praat en verlegen is.

We zitten in de wachtkamer want ik wil niet verder van haar verwijderd zijn, dan één deur; al duurt dit onderzoek een dag, ik blijf zitten! Ze komt na een lange tijd, uit de kamer met rode koontjes en een vermoeide blik, ze laat zich tillen door papa, veilig, geborgen en sterk. “Over een aantal weken, komen jullie om de resultaten te bekijken, goed gedaan meid.” Lisa krijgt een handje van de mevrouw, ze doet netjes ‘mee’ maar is zoooo moe, ik zie het aan haar; dappere Lisa.

De afspraak die volgt, is duidelijk dat Lisa een vorm van Autisme heeft. En nu??? Ik had het vermoeden al, omdat Lisa direct na de geboorte geen reflex had om te drinken en ieder ‘gezond’ kind heeft ‘altijd’ honger, maar Lisa alleen maar zodra ze de fles toegediend kreeg. Ja, dan dronk ze gulzig en met glinstering in haar oogjes, die momenten zal ik nooit meer vergeten. Na een lange tijd om alles te laten bezinken, hebben we samen met de instantie besloten om een ouderschapscursus te doen. Dit heeft ons erg goed gedaan, maar zeker ook voor Lisa, want door de ogen kijken van Lisa kunnen we niet, ook kunnen we haar niet genezen, maar haar helpen door haar beter te begrijpen, dat kunnen we zeker en zijn we zelfs verplicht.

Nu is ze al 14 en ze heeft een hele weg afgelegd. Zoveel geleerd, theoretisch lukt niet zo goed, maar praktisch is ze erg goed en heeft ze veel gevoel en ze is erg verzorgend.

Autisme is een beperking, daar ben ik het gedeeltelijk mee eens, het is inderdaad voor de maatschappij een beperking, maar voor haarzelf en voor ons een verrijking. Wat zij geleerd heeft en wij ook door haar, is niet te leren in scholen, daar kan geen enkele opleiding tegenop. Een altijd vechtende, verzorgende en soms bozige/machteloze Lisa, is leerzaam en fijn, om haar om je heen te hebben. We hebben veel geleerd van haar, het meest toch wel, dat we soms als ‘niet beperkten’ onszelf toch soms ‘beperkt’ maken, omdat we vaak onszelf niet mogen of kunnen zijn, deze mensen met autisme leven vaak in een wereld waar ze alleen maar zichzelf zijn, zich niet anders doen voorkomen, dan in werkelijkheid zijn, soms vind ik het moeilijk en pijnlijk om te vernemen dat ze altijd zorg nodig zal hebben, maar beperkt zijn is soms ook mooi om te zien, omdat ze puur zijn en veel op hun gevoel doen. Wij als ‘niet beperkten’ kunnen dus een hoop leren van deze bijzondere mensen met hun mooie gave, leef zoals je dat wilt of zoals je kunt en geniet van elke gezonde dag, die je mag beleven, dat is waar het omgaat, niet om wat je allemaal aan bezittingen hebt, of wat voor diploma’s je hebt en wat voor baan je hebt, nee het enige wat je ‘bezit’ is je ‘eigen ik’ onbetaalbaar en niet beperkt, het is maar net of je het zelf beperkt maakt, autisme is helemaal zo slecht nog niet, ‘beperking’ zou ik eerder ‘een gave’ noemen, want het is een gave om jezelf te durven zijn!

 

Geschreven door

Silvia Drewes Boiten.