Deze week

De laatste weken hoor ik veel mensen klagen over het weer. Soms doe ik daar zelf ook aan mee. Ik heb namelijk het idee dat het veel natter is dan andere jaren. De laatste tijd reageer ik op de weerdepries met “toch mooi om het allemaal te mogen meemaken.” Dat zal ze leren. De kracht van het positief denken mis ik de laatste jaren steeds meer. Natuurlijk, ik weet dat het knap vermoeiend is om positief te blijven onder al dat geklaag. Daar komt bij, dat de media een soort van natuurlijke bron van ellende zijn geworden. Men schijnt daar veel plezier aan te beleven. Vroeger waren de gevleugelde woorden “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht.” Ik hoor het mijn moeder nog zeggen.

Nee, we klagen wat af met elkaar… Er is ook een onuitputtelijke voorraad aan onderwerpen om over te klagen. Als ik naar het tv-programma van de rijdende rechter kijk, word ik dikwijls bevangen door plaatsvervangende schaamte. Het menselijk ras toont zich daar in al zijn naaktheid. En waar gaat het over?? Het internet is ook een enorme klaagmuur geworden. Het voordeel van dit medium is, dat je anoniem je gram kwijt kunt. Ik was en ben er wel klaar mee. Ik gebruik dit medium alleen nog maar voor zakelijke activiteiten. Het is bijvoorbeeld handig voor het maken en verzenden van deze column. Er schijnen steeds meer mensen te zijn die het wel hebben gehad met het geneuzel op internet. Nu de jeugd nog. Wat dat betreft kan ik mij de worsteling van ouders met jonge kinderen heel goed voorstellen. “Nee" zeggen tegen kinderen is toch al zo moeilijk!

Kronkel