Heel fijn om hier, temidden van familie, vrienden en bekenden deze geweldige happening mee te mogen maken. Fantastisch! Mijn lieve kleinkinderen Luut en Olijn hebben hierbij wel een heel speciaal plekje.
Allereerst een speciaal dankwoord namens de familie voor Karin Daniels en Renske Groenhagen –Bouwmeester die het initiatief hebben genomen om dit mogelijk te maken.Samen met de Dorpsadviesraad en Stichting Archief Muntendam en de gemeente Menterwolde.

Mijn vader, Berend Maarsingh, 25 jaar oud. Hij kiest er dan voor om de praktijk van dokter Zeven in Muntendam over te nemen. Sommigen denken: ”wat heeft hij daar nou te zoeken…een dorp van messentrekkers, venters en zuiplappen”. Maar mijn vader had advies gevraagd aan een oom van zijn moeder die huisarts was in een van de Monden. Deze had gezegd: ”Berend, daar pas jij precies!”.

Wij zijn opgegroeid in een groot gezin aan het Loeg in Muntendam. We hebben daar een fantastische jeugd gehad. De patiënt stond altijd centraal. Als wij teveel lawaai hadden in de gang dan ging de deur van de spreekkamer open en kwam onze vader eraan om met een schop onder onze kont ons weg te werken. Zowel vader als moeder stelden de mens centraal en daardoor wij allemaal ook.

Harry en ik  hebben beiden medicijnen gestudeerd. Het was een afspraak dat we na de afronding van de studie naar Muntendam zouden gaan. Harry was als eerste klaar met de studie en begon in Muntendam samen te werken met vader.
Maar uiteindelijk bleek de roep om als zendingsarts te gaan werken te groot en Harry vertrok met zijn gezin naar Zuid-Afrika. Jaren heeft hij daar als arts gewerkt, sprak de taal en was een allround arts met vele kwaliteiten. Een keizersnede of een doorkliefde pees aanhechten… hij deed dat allemaal. Hij was een praktische, maar ook creatieve man in zijn werk en zeer deskundig.
Na Harry’s vertrek kwam ik in de praktijk. Mijn vader en ik hebben jaren samengewerkt in een grote uitgebreide praktijk. Door het samenwerken met zo’n kundig man als mijn vader veranderde mijn kijk op het beroep huisarts. Met name in de verloskunde heb ik veel geleerd van hem.
Als jonge knaap ging ik graag af en toe mee de praktijk in. Op een avond gingen we samen naar Tripscompagnie. Vader ging naar binnen en ik bleef in de auto wachten. Het ging hier om een vrouw met buikpijn. Al vlot kwam vader naar de auto en zei: ”Otto, ga maar even mee, deze vrouw heb ik nooit gezien, ze is nooit geweest, maar ze moet bevallen. En het kind ligt in een stuit. We gingen samen naar binnen en daar zag ik dat vader, nadat hij zijn schoenen had uitgetrokken, de bedstee in kroop, de benen van de vrouw over zijn schouders legde en het kind haalde via de methode Bracht. Tegenwoordig en ook al in mijn studententijd een huzarenstukje. Hij deed het gewoon.
Voor mijn vader en later ook voor mij was het belangrijkste van het werk dat je de mensen kon geruststellen. De tijd voor ze nam als dat nodig was.
Met Harry kwamen we, later in de tijd, in gesprek over dit item. Harry vertelde dat een stamhoofd in Afrika de wijze en ware uitspraak had:

“een mens kan pas een mens zijn onder de mensen”

In onze familie is het DNA van opa goed doorgegeven. Mijn zoon Otto Roelf is huisarts en onderzoeker aan het VU medisch Centrum in Amsterdam. Ik ben erg trots op hem.
Ook neef Eric, zoon van mijn broer Johan, is huisarts geworden en heeft een praktijk in Groningen.
Harry’s zoon Berend heeft een praktijk in Knysna Zuid-Afrika.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Ondanks het feit dat velen zeiden: ”je moet nooit je vader opvolgen”, heb ik het een eer gevonden om hem wel te mogen opvolgen.
Hier, in Muntendam voel ik mij thuis en heb ik altijd een mens onder de mensen mogen zijn.

Dank daarvoor