De Alternatieve Elfstedentocht wordt altijd gehouden in de laatste weken van januari of begin februari en trekt ongeveer 6000 Nederlanders naar Oostenrijk. Behalve de wedstrijd worden ieder jaar vier toertochten voor recreatieve rijders georganiseerd, hun doel is om op één dag 200 km te schaatsen. Afhankelijk van de ijsomstandigheden wordt de lengte van het parcours bepaald. De deelnemers van de toertochten profiteren van de wedstrijden, die er worden georganiseerd. Deelnemers van de toertocht staat het vrij minder dan 200 km te schaatsen. Voor iedereen wordt de afgelegde afstand en de tijd geregistreerd. In 2007 is de wedstrijd om de Alternatieve Elfstedentocht door weersomstandigheden afgelast.

Ook in 2014 werd er vanwege hevige sneeuwval niet gereden.

 

Vrijdag, 22 januari ging ik met een paar schaatsvrienden met de nachttrein vanuit Utrecht naar Oostenrijk naar het prachtige bergmeer Weissensee in Karinthië. De Weissensee ligt op een hoogte van 930 meter. De tochten worden al ruim 25 jaar georganiseerd door de stichting Wintersporten Nederland.

Op dinsdag 26 januari reed ik de tocht van 200 km voor de 11e keer. ’s Morgens om 07.00 uur was de start. De organisatie had een ronde uitgezet van 10 km. Om 18.00 uur moest je 190 km hebben gereden. Vanaf dat moment werd iedereen die later bij de finish doorkomst kwam uit de strijd genomen. Dus ook geen kruisje. Het ijs was goed met wel de nodige scheuren, maar dat hoort bij natuurijs. Het had die nacht maar een paar graden gevroren. Dat was prima want ik had ook wel eens meegemaakt dat het 14 graden vroor. Of dat het in de loop van de dag begon te sneeuwstormen. Wel ging het ’s morgens omstreeks 10.00 uur flink dooien en liep de temperatuur op tot zo’n 8 graden in de plus. Gelukkig was het zwart ijs zodat dit redelijk hard bleef. Wel kwamen er grote plassen water op het ijs te staan. Hierdoor zag je de scheuren niet meer waardoor er veel valpartijen waren. Zelf ben ik twee keer gevallen, wat een bloedende kin tot gevolg had. Ik was mooi op tijd om de laatste ronde in te mogen gaan. Die laatste ronde heb ik in het donker moeten rijden. Dat is geen genoegen met ruim 190 km in de benen. Scheuren zag je niet meer. Voorzichtig en langzaam schaatsend kon ik die laatste kilometers zonder te vallen afleggen en de 11e medaille in ontvangst nemen.

Zaterdagnacht gingen we met de trein weer naar huis. Alle tochten heb ik samen gereden met mijn schaatsmaatje en collega Dineke van Zutphen uit Oude Pekela. Zij reed de tocht 7 keer uit.