n Old moudertje, zeg mor. Ze haar heur leven laank knooid om heur negen kinder groot te brengen. De laangste tied allenneg, omdat heur man al op ainen- vattegjoarege leeftied oet tied komen was. En dat opvouden haar ze goud doan. Ale jongs en wichter waren nuver op stee komen. Ze haar der krom veur legen, echt woar! Noast t hoesholdwaark, de bosschoppen, t strieken, t eten koken en aal zokswat meer, haar ze ook nog twij waarkhoezen had en dat haar ze roem twinteg joar volholden.

t Rezeltoat was wel west dat ze zokzulf verwoarloosd haar. Nije klaaier aanschavven en oetgoan was der nooit van komen. Heur baaide zusters zörgden der veur dat ze òf en tou wat nijs kreeg. Dij haren t baaide goud trovven. Dij haren manlu dij meer as genog verdainden om der goud van te leven. 

Vrouw Mulder haar nooit veul aan heur zusters had. Doar haar ze ook gain tied veur en zusters kwamen ook nait te voak bie heur. Dij woonden in dure hoezen en haren omgang mit veurnoame lu as dokters en meer van dat volk. t Leek ook wel of ze zok schoamden as ze 

n keer noar t Achterloantje gingen om bie heur zuster op bezuik te goan en heur wat te brengen. Mor t mout zegd worden: mit kerstdoagen laiten ze aaltied 

n rolloade of aander vlees bezörgen bie heur zuster. Elk joar weer. 

Vrouw Mulder haar wel ais docht dat ze dat deden omreden dat ze toch ain keer in n joar zok van goie kaante zain loaten mozzen. 

Mor ze was der aaltied wel bliede mit. Nog nooit was ze nuigd om ais n keer de kerstdoagen bie ain van heur zusters deur te brengen. Ook nait toun heur kinder al laank en braid deure oet waren.

 

Vrouw Mulder haar t geleuf nooit vergeten. Heur zusters wel. Aaltied op Kerstmörgen ging ze noar kerke. Ze haar den n olle omslagdouk om heur smale scholdertjes en mit baaide handen beschaarmde ze den t olle bouk, heur bie- beltje, dij ze, zo laank as ze zok heugen kon, in hoes haar. Dij was nog van heur opa west. En t was nou Kerstmörgen. 

t Was aarg kold en der vuil wat nadde snij. Der luip den ook nait veul volk boeten, allain wat kerkvolk. Bie t olle kerkje aankomen zag ze dat ter helder licht scheen deur de smale roeten. n Klaain vredeg kerkhofke lag aan veurkaante van kerke. 

t Kerkpad, smaal, mit hoge bomen, lag der veur en de nadde snijwind juig deur dij bomen. t Kerkpad luip n beetje omhoog noar deure van kerke en t was deur dij snij n beetje glad worden en ol stumper haar muite om tegen wind in bie t kerkje te komen. Mennegmoal kon ze zok nog net stoande holden, aans was ze laankoet dele valen. Gainaine van 

t kerkvolk huilp heur.

 

Opains, veurdat ze t wos, wor ze as n kind van t pad ofnomen. n Grode kerel, staail en staark, haar heur mit zien grode handen veurzichteg oppakt en druig heur, deur t aander kerkvolk hèn, noar deure van t kerkje. En doar ston d’ol slove, kold en nat en strikt over 

t bouk. Vrouw Mulder wait nait wat te zeggen. Dat huift ook aiglieks nait, want de grode kerel gnivvelde wat en stevelde vot, t kerkpad òf. Van kerkdainst het ze nait veul mitkregen. Ze heurde domie in verte proaten over oorlog en geweld in wereld en dat mensen beter veur mekoar wezen mozzen en n poar moal kwam t sentenpuutje langs en ieder keer dee ze der n poar kwartjes in. Ze was wied weg mit heur gedachten. De grode, staarke man, dij heur optild haar as was ze n handtast waark, begon in heur verbeelden aal meer te lieken op heur Lammert in zien jonge joaren. t Leek heur tou of hai even weer beneden komen was om zien wiefke mit te helpen om in kerke te komen. Ze het de dainst nait ofwacht. Laank veur t ofsloeten doarvan mit ‘Vrede op aard’ ston ze al weer boeten. t Kerkpad lag verloaten veur heur vouten. 

In alle stilte luip ze noar t graf van heur man, aargens achteròf op t kerkhof. Ze vernam niks van de haarde snijwind dij heur in t gezichte bluis. Der ston n kerststukje op t graf en dij was nait van heur. Nijsgiereg bekeek ze t, mor der ston natuurlek gain noam bie. Vrouw Mulder ging op boekebakke bie t graf zitten, volde heur handen en zee: “Bedankt mien jong dast mie even mitholpen hest.

Ik kon der ja ook bienoa nait tegenin komen.”  

Zo bleef ze nog n zetje zitten en vertelde heur man hou of t mit kinder ging en dat ze weer n grode rolloade kregen haar van heur zuster. Verkleumd ging ze weer op hoes aan. t Kerkvolk kwam ook oet kerke. Dainst was oflopen. 

Der werden nog handjes schud en elk en aine wenste mekoar fijne kerstdoagen. 

Gain mens zee wat tegen vrouw Mulder, mor dat vuil heur al nait meer op. Dat gebeurde toch nooit. Zai luip nait in 

n bontjaze of n aander dure jaze en haar gain modieus houdje op. Nee, vrouw Mulder haar heur olle blaauwe regenjaze aan en omslagdouk op kop. Dij jaze druig ze summers en swinters. Bie hoes aankomen zag ze de auto stoan van heur jongste zeun, Dirk. Dij wol mit zien vrouw en twij kinder zien moeke verrazzen. Hai wos dat ze aaltied op kerstmörgen noar kerke ging en haar op t graf van zien voader n kerststukje legd en in t hoes van zien moeke haar e n lutje kerstboompke zet en dij versierd mit balen en lampkes. Schoondochter Marie ston in keuken t mitbrochde eten kloar te moaken. Dat was ja nog nooit gebeurd. Vrouw Mulder wos nait wat ze zag. Heur Dirk en zien vrouw en kinder bie heur in hoes en der was n kerstboom?! Zol t nou den toch nog n mooie Kerstmis worden?

 

t Is leste kerstfeest van vrouw Mulder worden. Mor ook de mooiste sunds joaren. In t veurjoar is ze, stil en allenneg, in heur sloap oet tied komen. Veur Dirk en zien vrouw was t n schroale troost dat ze heur moeke toch nog mooie kerstdoagen brocht haren. En bie ale aander kerstdoagen lag der n kerststukje op t graf van zien olders, dij, noast elkoar, begroaven lagen op te kerkhof bie t lutje olle kerkje.

 

Bert Uil